De Schittering 'Afscheid van het Cynisme'   Vriendjes Nepotisme, vriendjespolitiek, is een vijand op zich die zegt: 'de schittering aan ons alleen', waarmee de rest in het donker wordt gezet. Laten we dus daar tegenin zeggen: neem liever afscheid van die vrienden die je politiek gebruiken in hun eigen of een gezamenlijk, maar eenzijdig, voordeel omdat zij niet werkelijk van overgave zijn, nooit een eed hebben afgelegd. Die vrienden vormen feitelijk je slechte karakter. Ze noemen zichzelf vrienden, maar ze zijn met hun voorkeur voor die eenzijdigheid de politici van de lust, van het ongeorganiseerde wat betreft een ander, van het exclusieve i.p.v. het inclusieve, en van de afgunst, van scheve ogen, van oppositie in een verlangen naar macht met de wens een ander zelf dat aan te doen. Ze malen er dus niet om waar je bij hoort of waar je met je ziel voor staat, ze willen enkel maar je toegeeflijkheid alsof jij de genadige God zou zijn, je instemmen met het verkopen van hun ziel. Maak geen knieval voor dat soort hypocrieten, met mooie woorden maar vage plannen, die je later als dat zo gewenst is je in je rug aanvallen; uiteindelijk willen ze enkel maar hun baantje en hun brood op de plank naast de twijfelachtige eer en de afhankelijk gestelde vriendschap die ze even zo makkelijk bereid zijn ervoor op te geven. In geval van tegenslagen zullen zij, of anders wel de media, je bespotten vanwege je toegeeflijkheid en persoonlijke zwakheden, en zullen ze je verwijten maken als je gedaan hebt zoals zij deden. Je hebt namelijk geen karakter getoond met je politiek! Daarom: wees niet zo toegeeflijk met die leugens of zelfs maar met het jezelf voor de gek houden in relatie tot die erfzonden en.. .voor een beter karakter, vergeet voor één keer nu eens dat geld. Het is uiteindelijk beter niet in afgunst te leven uit persoonlijke gehechtheden en verlangens en je slechte geweten dan vervolgens af te doen met een laffe mededeling van 'doe het zelf, bekijk het maar'. Gaat het er per slot van rekening met de democratie niet om mensen bij elkaar te brengen voor een evenwichtig begrip van dienst aan de gemeenschap, en het geld dan als ondergeschikt daaraan te hebben? Dus is het voorzichtigheid geboden met het aangaan van politieke vriendschappen, het kon wel eens in strijd zijn met de zaak van een gerechte democratie die niet op (groeps)egoïsme gebaseerd is en die wel verantwoordelijkheid wil nemen. En de rest van je sociale leven..., je familieleden, je privé-gezelschap, waren zij er niet blij mee het zover gebracht te hebben als tot het niveau van min of meer democratische en diplomatieke vrienden? Politiek bewustzijn, het materialistisch bewustzijn van 20ste eeuwse partijpolitiek, heerst alom; het is de niet-valide op zichzelf betrokken hypnose van de moderne tijd die het geheel niet overziet. Met name het sociaal vervalste egoïsme dat de illusie presenteert dat consensus geen egoïsme zou zijn maar iets van God... Waren de fascisten, met angstpolitiek en al, het ook niet zo met elkaar eens? Je liefde bestaat, politiek gezien, in feite er voor niets anders dan de zaak der sociale gerechtigheid, is het niet?; je zou jezelf zelfs naar beneden halen als je die zaak in de kou liet staan.   De Zaak Is het zaak anderen te beledigen, te zeggen dat ze dom zijn, te bewijzen dat ze het bij het verkeerde eind hebben? Om jezelf oppermachtig te bewijzen? Het is zaak. zo weten we, serieus te zijn, het te menen, oprecht te zijn, naar het principe te handelen, eerlijk, waarheidlievend, trouw, te delen en te zorgen voor en dergelijke. Wat zou de samenleving nu anders zijn dan wat we in huisjes, kantoortjes, godshuizen en uitgaansgelegenheden en winkels doen met deze beginselen in het zorg dragen voor elkaar? Zijn zij, die waarden, er voor de massa die maar egoïstisch aanliegt, verraad pleegt, zelfzuchtig is en gewelddadig? Zo'n samenleving willen we helemaal niet! Niet een samenleving vol van leugenaars, verraders, egoïsten en onderdrukkers die elkaars en jouw leven ontkennen of terwille van het politieke argument de ander zwart maken, demoniseren! Dus moeten we het menen met de waarheid, met de trouw, met de onzelfzuchtigheid en het medeleven, het begaan zijn en het mededogen hebben met alle levende wezens willen we van een rechtgeaarde politiek kunnen spreken. En daarom zijn we dus gek genoeg geen vrienden meer op de eerste plaats, we zijn nu iets veel beters: we zijn de zaak toegedaan, we zijn toegewijd. Die zaak zegt ons wie we zijn. Niet langer vreemden, niet langer cynisch vanwege het bedrog maar steeds, met de leugens van de vervalste identiteit. Met maar doen alsof, zonder eed, zonder bekentenis of een discipline, zijn we dan eerlijk? Is het niet verschrikkelijk naïef om het zonder dat zelfs maar te proberen? Wat is nu de waarheid niet echt gemeend: is dat geen leugen? Waarom voorwenden dat je het meent? Is dat niet het kwalijke van het ego waardoor niemand meer gelooft of vertrouwt? Treed dan niet naar voren als je nog niet zo ver bent; doe dan niet alsof je het kan! Je kan het niet als je niet wilt, zo is dat! Nogmaals, ik, deze spreker is niet meer gewoon uw vriend dus...ik zeg het u nu met een gelofte en zonder verdere omhaal...als een politicus, een publiek spreker die rekening houdt met, ben ik en misschien u ook wel, er om een einde te maken aan de politicus, die praatjesmaker-alsof, die een leugenaar is, de politicus die een bedrieger is, een begeertig carrièremonster en een gevaarlijke oorlogshitser. Leugenaars hebben vijanden nodig, de waarachtigen hebben aanhangers, medewerkers, volgelingen nodig die toegewijd zijn. Voor hen, de waarachtigen, zijn mensen niet de vijand, de concurrentie, de bedreiging, neen, het valse, ziel-verraden, ego is de vijand. We zijn er altijd in tweeën: met een ziel en met een ego, met een getuige en met dat waarvan je getuige bent. Geloof in jezelf moet zo geloof in de ziel zijn die het gemeenschappelijke zelf van waarheid is; het valse is het eigen materiële belang te plaatsen voor dat van anderen, te geloven in enkel het fysieke ego en een tijdelijk voordeel zonder de sturing die goed is voor iedereen. Ego is enkel maar je automerk, de kleur van je huid of je geslacht, je blauwe ogen! Voor de ziel is het iets triviaals, iets onbeduidends. Het fysieke zelf is altijd maar een deel van de volledige natuur; nimmer meer - dat is de broodnodige garantie tegen de brutaliteit, tegen de klassendictatuur, tegen een kastenstelsel van ik beter dan jij terwijl iedereen nodig is; het verzekert ons van de bescheidenheid. Het idee van enkel maar materieel te zijn is de domheid die men te boven moet komen. Wat is een auto nu zonder een bestuurder: dood! Wat is een computer nu zonder een programma: rommel! Wat is een lichaam nu zonder een ziel: een zombie! Een levend lijk! Er is hardware, er is software, er is een lichaam, er is een ziel. Dat is de primaire tweedeling die we onder ogen moeten zien. Dus heeft de politicus een plan nodig zoals de auto een bestuurder, een plan van de ziel dus welgemeend dat gelijk is voor iedereen, dat de verschillen ziet zoals ze van nature zijn, niet zoals we die in machtsbegrippen uit hun verband gerukt hebben. En waar is dat handboek voor de politiek? Ooit een politicus gesproken met een handboek? Neen zij, de materieel gemotiveerde ego-politici, hebben een boek vol onsamenhangende wetten, door de eeuwen heen bij elkaar geraapt, en boekenkasten vol met speculatieve filosofieën over de persoon van gezag - zijzelf dus liever - die ze gebruiken als de heiligheid waar ze vastbesloten zijn mee te breken, in de trant van wees jezelf, zonde is normaal, en waarbij ze onderwijl hun zelfzuchtige motieven van anarchisme verhullen met de mededeling dat het allemaal je eigen verantwoordelijkheid is. Hoezo in Godsnaam een samenleving die niet zorg wil dragen, die geen verzorgingsstaat wil zijn? Wat hebben we nu anders te doen? Zelfs de grootste zondaar heeft nog anderen nodig en moet zelf ook op de een of andere manier zinvol van dienst zien te zijn terwille van zijn zelfrespect als hij niet een uitgesproken crimineel is! 'Weg met het gezag en de orde die iedereen recht doet', zegt zo de onbewuste politicus in feite, de politicus die niet weet wat er allemaal aan vooraf moet gaan wil je goed uitkomen. Ze verhullen hun incompetentie met machtsfantasieën, beschuldigingen naar anderen; is macht niet de illusie van het gebrek eraan? Wat is macht nu als iedereen gelukkig is? Ze kunnen in feite de ware verantwoordelijkheid, de zelfconfrontatie, niet aan van het leiding geven aan mensen, de mensen die netjes gedisciplineerd zijn, de wijze mensen, de mensen van dienstbaarheid, de mensen die helpen....met of zonder geldelijke beloning. Zij onderschrijven immers geen discipline, ze zijn erger verdwaald dan jij en ik omdat ze erin voorgaan waar we allemaal mee zitten, en laten zich betalen om van mening te verschillen en te ruziën, ze hebben geen ervaring, geen wijsheid, omdat ze morgen alweer vertrokken zijn en er gisteren ook niet waren; zij de ego-politici willen je niet van dienst zijn, jij moet hen dienen denken ze; ze helpen jou niet; ze geven je een handje geld in plaats daarvan en zeggen 'sorry het heeft niet meer de waarde die je dacht dat het had!'. Verkoop aan hen je ziel, geloof in het egoïsme, of zij gooien je in de goot! Dat is wat die onverantwoordelijke gekken van het materialisme zo pretentieus in hun religie en hun filosofie beramen. Zij, zo koud als ijs in feite, glimlachend en al, goedheid voorwendend, maar ondertussen de mensenrechten schendend door je de vrije toegang tot de gezondheidszorg te ontzeggen b.v., ontkennen zoveel ze maar kunnen hun verantwoordelijkheid voor de samenleving. 'We dragen enkel zorg voor de economie', zeggen ze, 'vraag niet wat de regering voor jou kan doen, wij zijn de dictators. Nee we zijn God, vraag je af wat je voor ons kan doen!'. Zij die dat beweerden, zeggen en staande houden en die voor het heil van de economie van een kleine elite zijn, zijn niets dan mensen bezeten van de begeerte, valse edelen die de verplichting absoluut niet op zich nemen! Materialisten, kapitalisten, communisten! fundamentalisten! Dictators!!!! ; ze hebben niet echt een programma maar slechts een schema om te misleiden terwille van een carrière voor zichzelf; ze hebben geen visie van rechtvaardigheid maar een dubbele tong van doen alsof. Ze hebben door henzelf, indien noodzakelijk, gelegaliseerde criminele bedoelingen om zich een weg te liegen naar het grote geld! Ze zijn zakenlieden verkleed als dienaren van het volk. Dat is hun programma! Ze zetten de wet naar hun hand om zichzelf te beschermen, niet om voor jou te zorgen. Je mag ze bedanken dat ze niet alle sociale en liberale wetgeving hebben vernietigd die er toevallig is vanwege de menselijke zwakheid en de lust van de democratie die ze in feite verachten, zo stellen ze in feite voor... Jij, de gewone man bent de werkelijke vijand die ze vrezen, en zo is het ook, men moet het volk vrezen. Maar praktisch gezien kunnen ze in hun onbewuste angsten jou alleen maar opzadelen met vijanden die in het buitenland leven als bedreigende vreemdelingen die precies het zelfde doen als wat wij allemaal samen doen met de kernenergie, massa-vernietigingswapens en politiek gekonkel voor de beste positie in de 'markt'. Ze zullen je nooit iets zeggen over de vijand die de lust en de woede is die op die manier in iedereen wordt opgewekt en gehandhaafd! Zouden deze mensen zich beter beheersen dan de anderen? Zou God een spiegel voor de heilige en de duivel zijn misschien? Zou God met twee maten meten? Wie durft dat te veronderstellen! Daarom geen nepotisme, geen valse gelijkheid. Waren jullie mijn vrienden om mee te beginnen? Neen, en ik ben jullie privé maatje ook niet! Noch zal ik dat zijn in het belang van het algemeen. Zonder een idee van een bedoeling, een zaak, een handboek, een leidraad, een voorbeeld, een leider of een samenhangende wet met respect voor en waardevrijheid boven alle leeftijdsgroepen en roepingen, beschermd tegen korte-termijn legale rovers, zijn we hopeloos verloren in autoriteitsconflicten, in neurosen van beheersen en psychopathologieën van illusie en misdaad!   Dictatuur en zijn Tegenhanger Laat me u iets zeggen vertellen over de dictatuur, het is de ontaarding, de perversie van iedere roeping voor zich in de samenleving, het is de corruptie van iedere klasse die vecht voor zijn zelfrespect in de gemeenschap, het is het resultaat van evenwicht verliezen in het bereik van de politieke wedijver. Het is de rijpe vrucht van politieke worstelingen om de macht. Eindelijk heb je het dan gemaakt met de verkiezingen..., en geladen in het hart is er daar dan de doctrine van de eigen favoriete klasse, tijdelijk opgelegd aan alle andere benaderingen, omdat je nu dan eindelijk het beslissende truukje hebt gevonden om de macht te grijpen. Is dat niet hoe de fascisten aan de macht kwamen, is dat niet hoe de communist het heeft gewonnen, is dat niet hoe de fundamentalist er zo trots op is dat hij de president is, is dat niet hoe de manager van olie en pinda's, films en sterren-imago's van de omroepen de show steelt als een kapitalistische dictator vol van illusies over zijn goedheid? De perversie is het symptoom van het valse ego hiervoor besproken. De ziel verkocht hebbend in ruil voor de macht - jazeker de duivel beloofde het - is het eigen belang van het nepotisme, de macht die de dienst uitmaakt en is de repressie, zo kenmerkend voor de dictatuur, zo goed als verzekerd. Altijd zit de dictator met de waanzin in zijn hoofd van het heersen over de hele wereld zeker zijnde van de vijand die hij zelf is; al die communisten, die kapitalisten, die fundamentalisten en die fascisten. Het doet er niet toe welk kwaad welke vijand vreest. Wat onze lieve Heer betreft mag iedere demon iedere andere demon te grazen nemen. Soort zoekt soort, zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. U, de gewone man echter, wilt uw huizen, uw banen, uw inkomen, uw kinderen, uw vrijheid en dergelijke. Niemand ziet zich zelf als de kwade, de dictator, de vijand, niemand vroeg ooit om de diktatuur, om de repressie, om de oorlog, om de competitie, om de angst, om de vijandigheid, om de achterdocht, om de corruptie, de eenzaamheid, de vervreemding...maar niettemin ruïneert dat resultaat van de onwetendheid, van het onverlichte hart, van de wedijver, van het verlangen te heersen tegen de zeggenschap van de ander, de sociale integriteit. Klaarblijkelijk is vanuit dit gezichtspunt bezien een goede samenleving en goed regeren een kwestie van evenwicht niet direct gegarandeerd door de democratieën zoals we die tot nu toe gekend hebben. Klaarblijkelijk moeten we proberen te ontsnappen aan deze constante hel van menselijke onevenwichtigheid en steeds weer vervallen in de dictatuur en haar valse tijdelijke zekerheden... eh,.. niet mogelijk? Dat is de zelfgenoegzaamheid van of schipperen met de dictatuur, en.... bewijzen de andere dictaturen niet de haalbaarheid van een alternatief? Waarom niet de handen ineengeslagen en zeggen 'laat iedere klasse over zijn eigen dictaat heersen binnen vastgestelde grenzen verankerd in de grondwet'? Waarom altijd deze kramp van het ego en niet de ene visie van de verscheidenheid aan menselijke diensten en disciplines? Waarom zijn we zulke dwazen vol illusie en schijnoverwinningen over anderen wiens belang we niet herkennen als ons eigenbelang? Wat hebben de miljoenen op de bank voor nut als grote massa's klanten in middelen tekort schieten omdat we erin tekort schieten de vrijwillig werkende te waarderen, de vrijetijdsdeskundigen, huisvrouwen, de kinderen, de ouderen, de filosofen en de verzakers in onthechting? Er werkkampen van maken en ze dan betalen? Waarschijnlijk niet! Wat is nu één enkele communistische partij met dwangneigingen tot enkel materiële arbeid in onderdrukking van alle zelfkritische cultuur? Politieke gevangenen die je ten voeten vallen en zeggen dat zelfcorrectie een zonde is? Waarschijnlijk niet! Wat is nu een militaire wereldorde tegen alle burgers gericht die vermoede kwaaie rebellen zijn? Zouden zij bekennen dat zich wapenen en verzetten slecht zou zijn? Waarschijnlijk niet! En wat als alle vaders thuis priesters zijn die alle kinderen en vrouwen brandmerken als de zondaars en de zwakken die als tweederangs moeten worden behandeld? Zullen zij baarden groeien en zeggen dat de zonde niet meer zou bestaan? Waarschijnlijk niet! Nooit zal een enkel klassedictaat, een enkele politieke partij, een enkel syndicaat van commercie of een geüniformeerde orde of een enkele religie de wereld regeren! Zelfs niet de hooghartige almachtige religie der politici zelf zal ooit over de wereld heersen, zo ridicuul met niemand die nog niet door een kwart wordt geloofd en alle 'priesters', gekleed in zwart en grijs, elkaar bepredikend. Zijn het geen dwazen die zich ervoor laten betalen van mening te verschillen? Zouden ze ooit hun krachten bundelen en alle belangengroeperingen een warm hart toedragen? Zouden ze ooit de verleiding kunnen weerstaan om voordeel te trekken uit een kleine democratische meerderheid en een onverwacht dictaat ophoesten dat een ieder dwingt? Nee natuurlijk, het begrip democratie behoeft duidelijk een herstart, een nieuw begin, een nieuw gezichtspunt, een nieuwe visie. Die opwaardering zou ons moeten verzekeren van een beter uitgebalanceerde, beter begrepen, stabielere, meer uitnodigende, minder exclusieve, meer intelligente, meer verheven, meer verlichte en meer harmonieuze samenleving.   Een Betere Democratie? Laten we ons daarom afvragen wat deze betere democratie dan allemaal met zich meevoert. In het begin van deze verhandeling zagen we dat het valse ego ten grondslag ligt aan het probleem van de ongelijkheid. De gemeenschappelijke basis van de ziel missend leidt de dominantie van het fysieke motief tot nepotistische perversies, machtsstrijd, persoonlijke onevenwichtigheid, enggeestigheid, onverlichte psychologieën en een consequente collectieve woede en verval in dictaturen die oorlogen uitroepen die de wereld niet alleen verarmen, maar dreigen te vernietigen! Zeker zal het nieuwe begrip van democratie het individuele zowel als het groepsego moeten honoreren, de materie zowel als de ziel, de armoede zo goed als de welvaart, en gelovigen zo goed als ongelovigen. In feite is het volledig onbegrijpelijk dat de uitkomst van de democratie het uitsluiten kan inhouden van de armen door de rijken of het omgekeerde ervan, of, als ook met de andere tweedelingen, van gelovigen buitengesloten door ongelovigen of individuen buitengesloten door machtiger belangengroepen. Van de liberaal/democratische tegenstelling worden we geconfronteerd met een gebrek van de democratie: met het aan het volk toekennen van de macht verliezen we met een tegengestelde stembusuitslag het liberaal perspectief, de vrijheid van ondernemen en kapitaalbeheer, zo gaat de angst terecht. De liberale democratie aan de macht dan weer is een leugen voor de sociaal gemotiveerden die terwille van de sociale bekrachtiging het geld willen distribueren los staande van productieve arbeid. Op dit punt hebben we behoefte aan een derde positie die uitrijst boven de tweedelingen van het liberale en sociale 'democratische' motief om het probleem op te lossen, tenminste theoretisch. Wat denkt u van de wetenschap. Zou het mogelijk zijn een wetenschappelijk begrip van de democratie te ontwikkelen dat van respect is voor de volle schittering van de goddelijke diversiteit van de mensheid niet verleid tot dictatuur en repressie, niet verleid tot dualistische opposities en vormen van vervreemding die die schittering voor zichzelf willen reserveren? is die schittering nog wel schittering als we hem niet delen? is die schittering niet het goede van ons dat de geschiedenis ons presenteert; hebben we het niet te danken aan onze voorgangers? En wat zou daar dan voor nodig zijn, voor zo'n wetenschappelijk begrip van democratie? Heilige mensen, allemaal academisch gevormd, allemaal van adel, allemaal met een eigen onderneming, die allemaal vrienden zijn van elkaar? Neen natuurlijk niet. Wij, als we wetenschappers zijn die het gewoon samen geregeld hebben, kunnen ze, de andersdenkenden, ertoe uitnodigen, maar ze er niet toe dwingen. Je moet die deur altijd open houden, maar wel duidelijk zeggen wat de voor en nadelen zijn van meedoen. Zeker kunnen we kanalen regelen van democratische wedergeboorte naar een politieke religie die ieder zijn eigen belang toestaat te verkondigen vrij van illusie. De renaissance van een wetenschappelijke democratie vereist duidelijke begrippen en waarden, normen en limieten in de representatie, in het omgaan met getallen en in tegemoetkomingen, in de verschillende verplichtingen en in specifieke beloningen. De termen validiteit en betrouwbaarheid die we kennen van de wetenschappen van de getallen en de natuurkunde moeten worden inbegrepen. Zo moet er de juiste implementatie zijn van de in het begin genoemde toegeeflijkheid: op een bepaald niveau van de bestuurlijke kultuur moet alles duidelijk zijn terwijl op een lager niveau er meer en meer 'vrijheid en chaos' is. De intelligenten weten dat de vrijheid van het 'hogere leven' gelijk staat aan het gebonden zijn aan de doctrine van de non-illusie: die kultuur geeft de bevrijding van het beschermd zijn als een dienaar van de zaak. Voor de positie van de leider is er dan weinig speelruimte, aangezien wij, het volk, moeten worden geleid door voorschrift en voorbeeld, niet door dictaat en valsheid van het ego. Aan de top is men alleen in toewijding, onderaan mag men blij zijn samen te zijn in kameraadschap. Dat is hoe de zaken wetenschappelijk liggen als we de literatuur erop naslaan van de verschillende wetenschappen. De romans beschrijven het, de heilige boeken preken het, de socialist stelt het zo, de antropologen bevestigen het, de wetten ondersteunen het, de producten die we kopen weerspiegelen het, de vrijheid gebiedt het... De nieuwe democratie moet dictaat-bewust zijn: voor iedere positie bestaat er een dictaat, een definitie, een privilege, een verplichting. De gelijkheid is de mobiliteit, in de garantie van gelijke kansen. De identiteiten gevormd door de overstijging, roeping en leeftijdsgroep, geaardheid en stijl zijn nimmer gelijk, maar de ziel is het altijd. Het spel is gevarieerd maar een ieder moet het toegestaan zijn zijn eigen positie te kiezen. Derhalve moeten privilege en plicht in dezen tegen elkaar opwegen: geld betekent verantwoordelijkheid en niet vrijheid. Vrijheid betekent armoede en niet de verplichting om productief te zijn. Intellect betekent publiceren, maar niet een verplichting vernieuwend te zijn daar niet iedereen een genie kan zijn. Arbeid betekent vakbond en ministerie, verenigd zijn in materieel belang, een inkomen, maar niet de ontkenning van een gebiedende bedrijfsleider. Politiek houdt debat in tussen de belangengroeperingen, maar niet zo zeer het lidmaatschap van een politieke partij gebaseerd op nukken in plaats van op wetenschap en volledigheid. Het militaire impliceert mechanische macht om te overwegen en te vechten, maar kan niet gepaard gaan met het minachten van een elementaire (persoonlijke) discipline van vredeshandhaving, ondertussen kunstmatig internationale opposities koesterend. Het volledige van deze heldere visie hangt geheel af van realisme, rationalisme en personalisme als de drie basisvormen van filosofie die, schizoïde als ze voor zichzelf zijn, elkaar moeten uitbalanceren in het wetenschappelijke begrip van de democratie. De huidige oppositie in de wereld van de humanistische linkervleugel en de rechtse pragmatische vleugel (zie artikel) leidend tot de rijke schakering van het politieke landschap wereldwijd uiteengevallen in duizenden politieke partijen voor God mag weten welk belang allemaal, wordt door deze drie naar de achtergrond geschoven in de richting van het liberale van de vrije associatie. De humanist moet een personalist worden, wil hij als persoon de leiding nemen en de pragmatist moet een realist worden wil hij vrij van illusie de tijdelijkheid uit de weg gaan die zijn illusies aantoont. Van neurotische rationalisatie als defensiemechanisme op naar een rationeel gebruik van de rede terwille van de methodische volledigheid, dat is de bedoeling. Een nieuwe wereldorde zal veel strikter moeten zijn in zijn systeem van behartigen van de verschillende belangen dan gedaan werd door de twintigste eeuwse nukkige politieke partijen met hun twijfelachtige wetenschappelijke waarde. De laatsten vormen dus meer een soort van neurose over de gezagsvraag in plaats van een antwoord op dat probleem in de vorm van een meer geestelijk gezonde en logisch systematische representatie te zijn in ministerieel/departementaal gewijze ingestelde belangengroeperingen in een wetenschappelijke democratie zoals hier uiteen gezet. Aldus hebben we een kijk op een wetenschappelijke omwenteling die niet zo zeer uitgeroepen en uitgevochten wordt, maar uitgelegd en verdedigd wordt door allen die voorstander zijn van een nuchtere benadering zonder illusies vrij van de begoochelende macht die hoort bij het geïdentificeerd zijn met het materiële lichaam dat ieder van ons zijn hele leven met zich mee draagt.   Conclusie: de Non-illusie van de Drievoudige Filosofie. Non-illusie is moeilijk te bereiken voor zowel het individu als voor de maatschappij in ruimere zin. Het vormt het hoogst haalbare in de religieuze en wetenschappelijke doctrines. In feite is niemand volledig vrij van de begoochelende macht van de materiële wereld die simpelweg aan je trekt. Van binnen uit kent men de zelfverwerkelijking van de meer innerlijke aandrift in sublimatie van de lagere driften van de sex, de agressie, persoonlijke gehechtheid, angst voor de vrijheid, slecht gezelschap, fysieke controle strategieën etc. etc. Van buitenaf kennen we de sociale controle van het beheersende ego en de imago-vorming die de schijn ophoudt in sociale controle en maatschappelijke verplichtingen van arbeid en ontspanning, publiek en privé. Met deze twee aandriften uit evenwicht vervallen we in illusie daar illusie eenvoudig het uiteenlopen van de inhoud van de realisaties van de binnen- en de buitenwereld is met het daarbijbehorend vervallen in corruptie en dictatuur zoals hiervoor vermeld. Dus moeten we de wetenschappelijke democratie veilig stellen met de logica en de rede van het rationalisme, realisme en personalisme dat we nodig hebben om onze innerlijke en uiterlijke aandriften uit te balanceren. Het idee is, samengevat in één regel, dat met een realistische visie de onpersoonlijke, rationalistische kijk van nummers en metingen [ratio's] automatisch leidt tot een gepast respect voor de persoon met al zijn personalistische filosofieën van psychologie en theologie. Of simpel gezegd: de gewenste realiteit is die van een goed systeem [van valide nummers en metingen] dat leidt tot een goede persoon [geldig zoals-het-is, waarachtig] die weer leidt tot een goed systeem. Aldus zijn de filosofieën van binnenuit en van buitenaf van beide zijden bevestigd door systeem en persoon, op voorwaarde van het er op nahouden van de menselijke waarden zoals men die aantreft in de verklaring van de rechten van de mens die een mogelijke diktatuur het hoofd biedt. Aldus hebben we, valide, dat is: geldig, op twee manieren, een garantie van een goede tijd in het doen samengaan van de innerlijke mens met de uiterlijke mens en dus een minder in de illusie verkerende en psychisch meer gezonde, individuele persoon en daarbij behorende samenleving die zowel verenigd is als van een volle verscheidenheid wereldwijd. Per slot van rekening is het de goede tijd vrij van illusie die telt, niet de korte-termijn 'goeie tijd' van een klassiek democratisch dictaat uit evenwicht of een gebrekkige democratie in een al te liberale sociale of niet-sociale ontkenning van verantwoordelijkheden. De juiste wetenschappelijke tijd, het goede systeem, vrij van illusie, de basisreferentie, het anker van deze wetenschap, is dan de tijd naar het tempo van het levende wezen dat we kennen als het dynamische universum in zijn geheel, het oorspronkelijke voorwerp van studie van alle wetenschappen met inbegrip van de theologie. Als we eenmaal met validiteit en betrouwbaarheid samen genomen de tweevoudige aard weer zien van het hogere-leven lineaire èn cyclische begrip van de natuurlijke tijd van de zon, de maan en de sterren als tegengesteld aan de 'moderne' pragmatische materialistische standaard van het lagere-leven culturele klokkentijd-regelen dat die natuur weerstreeft, mogen we in een wetenschappelijke waardevrije democratie aldus geconcipieerd, spreken van de volledigheid en keuze noodzakelijk voor het juiste begrip van vrijheid en gebondenheid samen genomen als één geheel. We werken dan met een constructieve benadering die effectief een einde maakt aan het cynisme en het vertrouwen in de overheidsdienaar herstelt.   Referenties: - Het Filognostisch Manifest deel Een en Twee - Democratische verkiezingen.... - Sun, Moon and the New World Order - A New Dualism - Tijdwetenschappen - Links naar Tijd-sites. Zie verder ook : 'Een Kleine Filosofie van de Vereniging'.   De Webmaster van de Orde van de Tijd